PERU:

De Republiek Peru is een land in het westen van Zuid-Amerika, dat grenst aan Ecuador en Colombia in het noorden, aan Brazili? in het oosten, aan Bolivia in het zuidoosten, aan Chili in het zuiden, en aan de Pacifische Zee in het westen.
Behalve dat het bekend staat als het thuis van het Incarijk, is Peru het thuisland van vele etnische indianenstammen, en was het de zetel van de Vicekoning van Peru, waardoor het de rechtspraak uitoefende over het gehele door Spanje overheerste deel van Zuid-Amerika.

☻Hoofdstad: - Lima ☻Landoppervlak: - Totaal: 1,285,220 km² (20e ter wereld) - Water (%): 8.80 ☻Onafhankelijkheid: van Spanje - Verklaard op: 28 juli 1821

☻Gesproken talen: - Spaans, Quechua, Aymara ☻Inwoneraantal: - In juli 2005, na volkstelling: 27,968,000 (41e) - Na Volkstelling in 2005: 27,219,266 - Bevolkingsdichtheid: 22/km² (183e)

Peru is 34 keer zo groot als Nederland, en heeft ongeveer 28 miljoen inwoners. De belangrijkste steden zijn Lima (met 9 miljoen inwoners, ongeveer één derde van de Peruaanse bevolking), Arequipa (1 miljoen inwoners), Trujillo (500.000) en Cusco (350.000). Meer dan 65% van de bevolking leeft in de stedelijke gebieden, verspreid over de grotere steden.

De drie belangrijkste geografische gebieden in Peru zijn de kust (die voornamelijk uit woestijn bestaat), de ‘sierra’ (berglandschap) en de ‘selva’ (het regenwoud).

Deze drie gebieden verschillen voor wat cultuur betreft sterk van elkaar en kennen ieder hun eigen talen, geschiedenis, bevolking, cultuur, etc. Deze scheiding heeft een sterke invloed op de infrastructuur in de verschillende regio’s. Zo zijn geasfalteerde wegen bijvoorbeeld voornamelijk te vinden langs de kust en in steden als Arequipa, Huaraz, Puno en Cusco.

Het grootste gedeelte van de infrastructuur, monetaire aangelegenheden en de belangrijkste diensten en hulpmiddelen zijn geconcentreerd in Lima. Landsbesluiten worden gewoonlijk in Lima genomen en zijn vaak gebaseerd op de siatuatie van een grote, moderne stad. Hierdoor wordt helaas met de behoeften van de kleinere, meer afgelegen gemeenschappen niet altijd rekening gehouden.

Het onderwijsniveau in Peru is helaas niet al te best. Docenten, in het bijzonder die van de oudere generatie, gebruiken meestal erg ouderwetse lesmethoden. Kinderen leren voornamelijk om dingen over te schrijven en uit hun hoofd te leren. Dit type onderwijs is door het hele land ook in andere facetten terug te vinden.

Behalve de leermethode, kent het onderwijssysteem in Peru ook andere problemen.

Hoewel bijna 100% van de kinderen officieel ingeschreven staan bij een basisschool in Peru, gaan veel kinderen niet naar school, of ze onderbreken hun schoolcarrière voor een paar jaar. Kinderen zijn verplicht om naar school te gaan, maar er is niemand die echt controleert of bijhoudt wie er wel of niet komen. Een van de redenen voor het hoge inschrijvingspercentage is dat kinderen die ingeschreven staan verzekerd zijn, maar veel kinderen gaan naderhand toch van school. Wanneer een lid van de familie ziek wordt, worden kinderen vaak verplicht om thuis te blijven om voor het zieke familielid te zorgen, en door de medische kosten kunnen de kinderen thuis geen les volgen.
Kinderen uit arme families zijn vaak moe, ondervoed en agressief, waardoor ze concentratieproblemen hebben. Sommige ouders zijn analfabeet of spreken geen Spaans, zodat ze niet in staat zijn hun kinderen te helpen met hun huiswerk.

Om toegelaten te worden tot de middelbare school of tot de universiteit, dienen studenten een bepaald examen af te leggen. Door al deze factoren, komt bijna niemand uit de bergdorpen op de middelbare school of op de universiteit terecht. Slechts 88% van de mannen haalt een middelbare schooldiploma, en slechts 77% van de vrouwen. Vrouwen uit de steden hebben gemiddeld 8.3 jaar onderwijs gehad, en in de gebieden op het platteland volgen vrouwen gemiddeld slechts 3.7 jaar. Volgens berekeningen van de Verenigde Naties, is ter bestrijding van de armoede gemiddeld minimaal 10 jaar onderwijs per hoofd van de bevolking nodig.

Er is een groot verschil tussen openbare en privé-scholen in Peru. Families die meer te besteden hebben sturen hun kinderen naar een privé-school, aangezien de kwaliteit van het onderwijs daar beter is. Kinderen die naar een openbare school gaan brengen maar een halve dag op school door, wat neerkomt op ongeveer 400 uur per jaar. In gebieden op het platteland gaan kinderen nog veel minder naar school: gemiddeld 200-250 uur per jaar. Kinderen in Peru die naar een privé-school gaan volgen 1100 uur onderwijs. Een veel voorkomend probleem (vooral in de gebieden op het platteland) is afwezigheid van de docenten doordat veel docenten ver weg wonen. De reistijden zijn vaak erg lang, waardoor de lessen vaak laat beginnen. Docenten krijgen veelal erg slecht betaald en velen hebben een andere baan naast hun baan als docent, om verzekerd te kunnen zijn van een iets hoger inkomen. Aangezien de bouw van de lokale schoolgebouwen en de betaling van het schoolpersoneel verantwoordelijkheid zijn van de regering, zijn scholen slecht uitgerust waar het gaat om infrastructuur, leermiddelen en andere benodigdheden binnen de school zelf.

Niet iedereen in Peru heeft toegang tot kwalitatief goede gezondheidszorg. Met namen de mensen op het platteland moeten grote afstanden afleggen om medische zorg te kunnen ontvangen. In de steden, ook in Cusco, bestaat een groot verschil tussen openbare en particuliere gezondheidszorg. Een ziekenhuisrekening is meestal erg moeilijk te betalen voor de meeste Peruanen.

Schoolgaande kinderen zijn in ieder geval verzekerd, en ook vrouwen hebben recht op goedkope behandeling in verschillende medische centra.

Slechts 77% van de bevolking heeft toegang tot schoon drinkwater, en slechts 76% tot goede sanitaire voorzieningen. Ondervoeding komt veel voor, gemiddeld bij een kwart van de bevolking, met name in de gebieden buiten de steden. Veel kinderen overlijden in hun eerste levensjaren, en zwangere vrouwen staan blootgesteld aan dodelijke risico’s tijdens de bevalling. In kleinere dorpen in de bergen brengen de vrouwen hun kinderen thuis ter wereld met hulp van buren. Een vrouw ligt vaak op een schapenvacht om de pijn te verzachten, en de navelstreng wordt doorgesneden met een dakpan. De vrouwen wassen hun kind vaak niet direct na de geboorte, en geven het vaak pas later een naam. Moeders schrijven hun kinderen vaak pas in als deze 2 of 3 jaar oud zijn, vanwege het hoge overlijdenspercentage. Daardoor weten veel kinderen niet wat hun precieze geboortedatum is, en ze beschikken vaak niet over de offici?le documenten die ze later in hun leven nodig hebben.

Vanuit politiek oogpunt, is Peru een zeer ingewikkeld land. Toen president Fujimori aan de macht kwam in 1990, was Peru bijna bankroet door toedoen van zijn voorganger Alán García. García besloot om de terugbetaling van de buitenlandse schulden stop te zetten, omdat hij dacht dat Peru daar toch niet toe in staat zou zijn. Vervolgens werden alle leningen en investeringen vanuit het buitenland stopgezet, waardoor Peru nog meer geld verloor. In dezelfde periode won het Lichtend Pad (Sendero Luminoso, een Mao?stische Guerrillabeweging die begon in Ayacucho) aan kracht, en de toekomst van Peru zag er erg onstabiel uit.

Ondanks deze problemen slaagde Fujimori erin om de leider van het Lichtend Pad (Abimael Guzman) achter de tralies te zetten, hetgeen tevens het einde betekende van deze beweging. Langzaamaan lukte het Peru om aan de wederopbouw te gaan werken, maar er werden veel valse beloftes gemaakt. Fujimore wijzigde de grondwet zodat hij langer dan de gebruikelijke twee periodes (van vijf jaar elk) aan kon blijven. Hij werd twee keer herkozen: in 1995 en in 2000. Tijdens de verkiezingen van 2000 voerde hij een tamelijk corrupte campagne tegen Alejandro Toledo, en verloor steun door een video waarop te zien was hoe zijn rechterhand Montesinos voor 15.000 een belangrijk zakenman omkocht. Als gevolg van dit schandaal week Fujimori uit naar Japan.

Toledo won de nieuwe verkiezingen, die werden gehouden in april 2002. Hij was ooit schoenpoetser geweest, en werd de eerste Peruaanse president die Quechua sprak. Het lukte hem om een gemiddelde economische groei van 4% te bewerkstelligen, hoewel nog steeds meer dan 50% van de Peruanen in armoede leeft.

Net als zijn voorganger, eindigde Toledo temidden van verschillende corruptieschandalen. Zijn publieke steun daalde van 59 naar 6%, en eindigde daarmee als absoluut negatief.

In 2006 won Alan García opnieuw de verkiezingen, waarbij hij de nationalistische kandidaat Ollanta Humala versloeg, die erg populair was in en rond Cusco. Ollanta staat nu op verschillende plaatsen terecht vanwege zijn rol in het leger dat vocht tegen het Lichtend Pad. Hij is verschillende malen aangeklaagd wegens schending van de mensenrechten, onder meer In verband met verdwijningen, martelingen en moord. Hij ontkent deze feiten, en voert daarbij aan dat de beschuldigingen werden ‘gedirigeerd door de regering van Alan García om ieder alternatief tot zijn macht uit te schakelen’. Intussen is Fujimori, die in Chile gevangen is genomen toen hij in 2006 Peru probeerde binnen te komen voor de verkiezingen van 2006, in afwachting van zijn berechting.

Tot nu toe heeft García de economsiche banden met Chili en Brazili? aangehaald, wat veel Peruanen succes heeft gebracht. In januari dit jaar leed hij echter zijn eerste politieke nederlaag, toen zijn voorstel de doodstaf op te leggen aan de leden van het Lichtend Pad door het Congres geblokkeerd werd.